Napag-isip isip Ko Lang #3

Ilang b'wan narin ang dumaan

mula no'ng akoy napadpad sa islang lulan.

Akoy napabaliktanaw sa 

aking pinagdaanan --

sambit ko sa sarili ko,

"I've never been this happy all my life."

Maligaya ako kasi 

nagagawa ko na ang mga bagay 

na hindi ko nagagawa noon --

magbasa ng nobela,

magsulat ng tula,

magblogging,

jogging,

maglakad sa baybayin,

kumanta ng kumanta,

mag-abang sa paglubog ng araw,

mapag-isa.

Maligaya ako kasi 

nabibigyan ko na ang aking sarili 

ng panahon --

panahon na makapag-isip,

panahon upang tignan ang sarili

at baguhin ang dapat baguhin.

Maligaya ako kasi

nakakapagdasal na ako ng mataimtim

at nararamdaman ko 

na nandyan lang palagi ang Panginoon,

laging sumusubaybay.

Napag-isip isip ko 

na importante pala na maglaan 

ng panahon para sa sarili.

Pinupuno dapat natin

ito ng pagmamahal,

pag-unawa,

at pag-alaga.

Para bagang sasakyan,

pinupuno ng gasolina

upang umandar.

Parang stapler,

nilalagyan ng bala

saka nagagamit.

Ang halaman ay dinidiligan

at inaantay na mamunga

upang makapagbigay ng prutas

na pwedi nating kainin.

Ang isang palabas naman

ay iniensayo muna ng maigi

saka ito naipapalabas sa entablado

upang palakpakan ng mga tao.

Ganyang ganyan din ang ating mga sarili.

Kailangan paglaanan ng 

oras 

at buhusan ng 

pagmamahal

upang makapagbigay at makapagmahal

dahil kung hindi

mapapagod ito,

mapupurol,

at mauubusan ng lakas.